Van India naar Nepal

De dagen en kilometers vliegen voorbij. Afgelopen donderdag ben ik vertrokken uit Rishikesh, en na een lange reis van 15 uur trein, 3 uur bus naar de grens en nog eens 8 uur bus ben ik vrijdag eindelijk in Kathmandu beland.

Toen ik in de trein zat, begon ik mijn nieuwe vrienden die ik in Rishikesh ontmoet heb meteen al te missen. Het is zo leuk hoe snel je vriendschap sluit op reis, maar zo jammer dat je maar weinig tijd hebt om samen door te brengen en geen idee hebt wanneer je elkaar weer zult zien - misschien dat het daarom zo snel als een intense vriendschap voelt. Het is soms ook bijna weer zoals in je kindertijd: je ontmoet elkaar, gaat samen wat leuks doen, en je bent vrienden. Geweldig!

En toch, altijd volgt snel een 'bittersweet' gevoel van afscheid. De laatste dagen in Rishikesh heb ik nog zoveel leuks meegemaakt:

- Theedrinken op het dak van de ashram. Of toch niet - een aap verjaagt je en drinkt je thee op!
- Klimmen naar een mooie waterval en op de terugweg bijna overvallen worden door een heftige moessonbui, inclusief modderstromen

En nog veel meer natuurlijk. Elke dag vroeg op voor yoga en meditatie, koude o zo lekkere douches waarna je meteen weer bezweet bent, groene benen omdat mijn nieuwe yogabroek afgeeft, kakkerlakkenjacht, zoeken naar een cafe met internet, vers fruit met yoghurt als welkome afwisseling op het spicy Indiase ontbijt, bloemenoffers op de Ganges, altijd dezelfde shiva-muziek op de markt... Ik zal het allemaal nooit vergeten, wat heb ik hiervan genoten!

Onderweg naar Nepal was wel even een soort van hel. In de trein zat ik in sleeper class, de laagste klas, met spartaanse bedjes en ondanks de ventilatoren een sterk gebrek aan verkoeling. Het was dus bloedheet en smerig. Na de twee busreizen (ook zonder airco) wilde je dus niet in mijn buurt zijn; ik heb nog nooit zo verschrikkelijk gestonken... Maar bij aankomst in het hostel heb ik de heerlijkste verfrissende douche van mijn leven gehad :)

Verder had ik in de bus wel het ultieme reisgevoel: wind in je haren van de openstaande ramen, the sound of India (bollywoodmuziek) meets fluitende mensen en getokkel op gitaren, hobbelen over slechte wegen (soms is het net alsof de weg opgebroken is, en toch wordt er rustig - o nee, keihard - overheen gereden)... in Nepal rezen al snel de bergen op in de verte en werd het landschap steeds groener. Adembenemend!

Bij de grens ben ik trouwens alweer voor het lapje gehouden, maar niet zo'n grote lap als vorige keer. Aan de Indiase kant wilde ik alvast geld wisselen, en daar werd me wijs gemaakt dat Indiase rupees verboden zijn in Nepal. Leek me sterk, maar ik wilde toch het zekere voor het onzekere nemen en heb alles gewisseld, terwijl mijn plan was om iets over te houden voor de terugreis in India. Uiteraard bleek aan de Nepalese kant dat Indiase rupees daar gewoon geaccepteerd worden, en zeker niet verboden zijn. Ach ja, die mensen hier...

Inmiddels ben ik al 5 dagen in en rond Kathmandu. Ik heb de drie koningssteden (Kathmandu, Bhaktapur en Patan) gezien en de grote religieuze heiligdommen (Swayambhunath, Boudha en Pashupatinath).

De eerste dag heb ik Kyra ontmoet, een meisje uit Nederland die hier vrijwilligerswerk gaat doen. Samen hebben we een stadswandeling gemaakt langs de talloze tempels en stupa's en door de drukke straatjes vol winkeltjes met pashmina's, houtsnijwerk, wierook en meer en over pleintjes vol groente- en fruitkraampjes. Wat een heerlijke sfeer! Ook Durbar Square staat vol tempels, paleizen en andere belangrijke gebouwen. Een soort Forum Romanum op z'n Nepalees.
De tweede dag zijn we naar Swayambhunath, de iconische stupa op de westelijke heuvel, gewandeld. Het leukste vind ik dat er overal meterslange lijnen met gebedsvlaggetjes hangen. Ongelooflijk hoe die opgehangen kunnen worden!

Bhaktapur, de tweede van de drie koningssteden, zouden we samen met de coordinator van Kyra's vrijwilligerswerk bezoeken. Uiteindelijk zijn we er wel gekomen, maar pas om 4 uur, terwijl we om 11 uur hadden afgesproken! De coordinator moest nog een ticket regelen voor een meisje met heimwee (supersneu), en vervolgens kreeg hij een telefoontje of hij zijn moeder in het ziekenhuis kon bezoeken. Dat kon natuurlijk niet wachten, en ik had het prima gevonden om zelf met Kyra naar Bhaktapur te gaan zodat hij in alle rust zijn moeder kon bezoeken, maar hij stond erop ons de rondleiding te geven. Het was wel wat ongemakkelijk om in het ziekenhuis bij zijn familie te zijn, ik voelde me een beetje een indringen. Maar zij vonden het niet erg. En nu heb ik ook eens een Nepalees ziekenhuis van binnen gezien...
Bhaktapur was wel erg mooi, de rustigste van de drie steden. Het is nog bijna middeleeuws met kippen en geiten op straat en bakstenen huisjes met bewerkte houten vensters. Ook het pottenbakkersambacht floreert nog, maar omdat het een regenachtige dag was, was Pottery Square helaas verlaten. Er hing wel een soort romantisch sfeertje door de regen, heeft ook iets bijzonders.

De volgende dag heb ik afscheid genomen van Kyra. Zij ging naar Pokhara en ik besloot een mountainbike te huren om naar Pashupatinath en Boudha te fietsen. Het kostte een aantal keer de weg vragen en het was niet de veiligste manier om door het verkeer te manoeuvreren, maar toch leuk om de heuvels op te zwoegen en naar beneden te roetsjen. Bij Pashupatinath bleek dat de entree veel duurder was dan ik had verwacht, dus het grote hindoe-tempelcomplex heb ik overgeslagen. Van een local kreeg ik de tip om 's avonds terug te komen, wanneer de ticket counters gesloten zijn en bovendien de Araati plaatsvindt.
Verder fietsen dan maar. Er bleken nog meer tempels om Pashupatinath heen te liggen, dus toch nog wat moois gezien. Vervolgens heb ik een suburb met modderige wegen doorkruist om bij Boudha te komen, een stupa die nog groter is dan Swayambhnath. Boudha had nog meer karakter, vond ik, omgeven door talrijke Thanka Art Schools en Boeddhistische en Tibetaanse kloosters. Bij een van de kloosters mocht ik in de deuropening kijken bij de muzikale gebeden, superleuk! Ook heeft iemand van een Thanka School me laten zien hoe de Tibetaanse kleden beschilderd worden met mandala's, the wheel of life of Boedda's leven. Het kan wel 6 jaar duren voor een grote thanka af is! Het is ongelooflijk gedetailleerd, met recht een monnikenwerk.

Aan het eind van de middag heb ik Walter en Jayenti ontmoet, vrienden van mijn vader die in Nepal wonen. Met hen ben ik naar de Araati van Pashupatinath geweest. Ik was weer even in India! Dit keer waren er zelfs crematies tijdens de rituelen met muziek, dans en wierook. Eerst voelde het wat onwennig om bij de crematie van onbekenden te zijn, maar hier is dat de normaalste zaak van de wereld. Ze maken er zelfs een feestje van! Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik dit eigenlijk een veel fijnere manier vind om afscheid te nemen: het leven van je dierbaren vieren! Kunnen we dat ook niet in Nederland invoeren?

Na de Araati zijn we nog wat gaan eten, maar eerst ging Jayenti nog langs een vriendin die een winkel heeft in Thamel (de wijk in Kathmandu waar ik verblijf). Toen ik Walter bij zijn voornaam noemde, werd ik gek aangekeken. Dat blijkt hier onbeleefd te zijn... Het is gebruikelijk om ' oom', 'tante', 'broer', 'zus', 'nichtje' etc. te zeggen als beleefdheidsvorm. Weer wat geleerd!

Vandaag heb ik de derde koningsstad bezocht, Patan. Hier hebben Walter en Jayenti een appartement, dus eerst heb ik daar een rondleiding gekregen. Het is nog niet af en het wordt op z'n Nepalees gebouwd: alles wordt ter plekke op maat gezaagd en alles wordt uitgesteld. Maar er is een prachtig uitzicht op de Kathmandu-vallei, heel mooi!
Walter en Jayenti waren zo lief om me ook nog Durbar Square en de Gouden Tempel te laten zien. Opnieuw een verzameling paleizen en tempels met vele verdiepingen tellende pagoda's. De drie koningssteden hebben duidelijk flink hun best gedaan elkaar te overtreffen!
Op Durbar Square heb ik ook een kijkje in de Newari-keuken gekregen. We gingen naar een lokaal restaurantje waar midden in de eetzaal gekookt wordt. Linzenpannenkoekjes, sojabonen met een soort geplette rijst, gekruide aardappelen en groenten: dat is Newari-stijl. Ik voel me nu echt ondergedompeld in de cultuur!

Morgen begint eindelijk de Langtang-trekking. Dertien dagen alleen maar in de natuur. In de Himalaya! Wat kijk ik daar naar uit, even geen uitlaatgassen inademen, even geen getoeter, geen mensen die je een riksja-rit of tijgerbalsem proberen te verkopen... ik ga klimmen naar 4600 meter hoogte. Dus, tot over twee weken!

Namaste, liefs uit Nepal!